Donderdag 18 februrari 2010

En dan is er opeens een andere openingsscene. Er is ooit over gesproken, toen er nog in de kerk gerepeteerd werd, en er is ooit mee geimproviseerd. En nu is het weer terug. Zomaar, naar het schijnt. Wordt het een blijvertje? Niks is zeker. Morgen kan het weer anders zijn. Maar vandaag knalt het begin erin met het lied "Altijd is Kortjakje ziek" gezongen door Esmee, Daniela en Maartje als drie bakvisjes. Bij "zondags niet.." spreiden ze hun benen, waardoor de asssociatie van misbruik en incest gauw gemaakt is. Het ontregelt meteen en het is een aloud gegeven dat een introductie de toon moet zetten en nieuwsgierig moet maken naar de rest. Kortjakje heeft het wel.

uit Wikipedia:

Kortjakje betekent 'wijd / open bloesje' en verwijst naar het uitdagende beroep van Kortjakje. 'Altijd ziek' is een metafoor voor iedere dag in bed: prostitutie. Zondags gaat Kortjakje schijnheilig naar de kerk met een met zilver beslagen bijbel, een verwijzing naar de profijtelijkheid van haar professie.

Ook de volgende scene in het begin is nog in ontwikkeling. Wel staat al vast dat Danielle haar "levenspad" zal bewandelen over glazen op lichtbakken over de volle breedte van de vloer. Ze moet haar evenwicht zoeken en op eigen commando dat evenwicht ook kunnen verliezen. Danielle moet nog oefenen en er moet ook nog ge-experimenteerd worden met het materiaal van de glazen. De meerderheid moet intakt blijven, maar zeker drie glazen moeten zo dun zijn dat ze kapot gaan als Daneille erop staat.  

Dan is de vraag of "Sympathy" in het Tsjechisch gezongen wordt door Klara, direct na Kortjakje. Het effect is te klein. Een van de twee "darlings" zal er dus aan moeten gaan. Maar Sympathy is al zo genesteld in ieders systeem dat het ergens wel weer zal opduiken.

Malou zingt een Braziliaans lied. En gaat daarna vertellen waar ze als Maria vandaan komt. De meeste scenes gaan verder als een "italiaantje"; snel door de teksten heen, en af en toe stoppen om te kijken naar de looprichting en de positie waar iedereen staat. En nu de Frankensteintafels intussen een gaslamp hebben gekregen, is het belangrijk om het effect goed te krijgen en moeten de acteurs weten wanneer ze waar moeten staan om met dat felle onderlicht een spooky of romantische sfeer op te roepen. 

Altijd is Kortjakje ziek

Midden in de week maar 's zondags niet

's Zondags gaat zij naar de kerk

Met een boek vol zilverwerk

Altijd is Kortjakje ziek
Midden in de week maar 's zondags niet

(uit Wikipedia, de vrije encyclopedie)

Altijd is Kortjakje ziek is een kinderliedje van een onbekende schrijver. Het gaat terug op een volksliedje uit het begin van de achttiende eeuw. De eerste versie werd uitgegeven aan het begin van de achttiende eeuw door Pieter Vos alias 'Kleine Jan', een liedjeszanger uit Amsterdam.
Er zijn verschillende theorieën over de betekenis van het liedje.

Kinderen zullen vaak denken dat Kortjakje schoolziek was.

Kortjakje betekent 'wijd / open bloesje' en verwijst naar het uitdagende beroep van Kortjakje. 'Altijd ziek' is een metafoor voor iedere dag in bed: prostitutie. Zondags gaat Kortjakje schijnheilig naar de kerk met een met zilver beslagen bijbel, een verwijzing naar de profijtelijkheid van haar professie.

Kortjakje kan ook over een braaf, bedlegerig vrouwtje gaan, dat zich zondag met veel moeite naar de kerk begeeft. Het boek vol zilverwerk is haar bijbeltje met zilveren beslag en sluiting.

Kortjakje komt in achttiende-eeuwse spotliedjes ook voor als Rachel Valderappus (betekenis: Rachel=Joodse vrouw; Valderappus=van laag allooi, schorriemorrie), die in Amsterdam de brugtoiletten moest beheren. Zij voert haar werk niet goed uit omdat zij vaak beschonken is. De kerk en het zilverwerk zijn latere toevoegsels.

 

voor meer foto's: http://picasaweb.google.nl/noranorabey/ElfMinuten180210?authkey=Gv1sRgCNvI1diQnYOXgAE#