Vrijdag 4 februari 2010

Het script is uitgedund. Geknipt en geplakt. Versie 15 beslaat 54 bladzijden, 29 minder dan de vorige. Ko luistert naar het resultaat en belijkt de enscenering. Hij heeft grote en kleine lappen tekst een andere plek gegeven of helemaal eruit gegooid. Het komt het ritme van het verhaal ten goede en inhoudelijk is het ook sterker geworden. Andre voelt zich weer iets beter, goed genoeg om met Johanna de kostuums door te nemen en Peter te coachen in het schilderwerk op de etalageruiten dat bij elke voorstelling een "live performance" wordt.

 

Andre kijkt ook naar de schikking van de Frankensteintafels als bar. Vier tafels, in de vorm van een  hoefijzer of van een carre? Of drie tafels om de conversatie van Rory en van de hoeren onderling intiemer te maken? In een van deze settings moet het stuk beginnen met de proloog van Maria, Nico en Rory. Terwijl Maria zichzelf introduceert als naamgenoot van de heilige maagd Maria die onbevlekt ontvangen heeft, komen de hoeren 1 voor 1 op alsof ze op een catwalk lopen. Het ziet er flashy uit, maar de modeshow is toch een vreemd element. Een andere optie is dat de vrouwen in hun eigen dagelijkse kleren bij de bar hangen en elkaar een verhaal vertellen. De beginscene moet de uitstraling hebben van een collectieve vertelling, waarin het publiek zich ook kan herkennen. Spontaan. Pretentieloos. Maria komt binnen als "de nieuwe" met een zonnebril op en het zand van het Braziliaanse strand nog tussen de tenen. Als Ola denkt dat dit het is wat ze wil, roept ze "bloedmooi", waarmee de optie van de catwalk direct opzij gaat. Het is bijna magisch realisme als de acteurs zich op het toneel omkleden en zo hun rol als acteur in hun eigen dagelijkse kleren verwisselen voor hun rol als prostituee in de kleding die bij dat vak hoort. In het echte leven gaan de hoeren voor hun werk ook rol in, rol uit.    

Terwijl Maria vertelt hoe zij met instemming van haar moeder naar Europa vertrok om 500 euro per week te verdienen als ze de samba zou dansen, nemen de andere vrouwen 1 voor 1 hun positie in achter de bar van Club Copacabana. Als de beginscene een paar keer is gerepeteerd, blijft de vraag hangen waar de grens is tussen theater en werkelijkheid. Want hoe ver kun je bijv. als bordeelhoudster gaan in je reactie als drugshoer Mariska het publiek inloopt nadat ze eerder ook op straat voor de ingang van de schouwburg heeft gesjacherd om geld. 

citaat van Ana, alter ego van Maria:

"Ik heb me elke verliefdheid ontzegd vanwege het werk dat  ik doe. Ik heb de bijzondere uitstraling van iedereen. Hoe wordt een huis licht? Door de ramen open te zetten. Hoe wordt een mens licht? Door de liefde toe te laten"

meer foto's:
http://picasaweb.google.nl/noranorabey/ElfMinuten040210?authkey=Gv1sRgCKe3xp6C0NzYjwE#