Vrijdag 29 januari 2010
"Verwacht niet te veel vandaag" zegt Ola. "Van de week hebben we al twee keer een doorloop gehad." Onder leiding van Joke en Danielle wordt er toch flink geoefend op de scene in de club, als de prostitutees zich om de beurt voorstellen, een drankje drinken en naar de afwerkplek gaan. "Attentie, de heren zijn gearriveerd", zegt Joke als Nico de uitbaatster. Daarmee begint een ritueel dat een ritme krijgt van verveling, verleidelijk lachen en draaien met de heupen tot het afgeven aan Joke van het verdiende geld. De bewegingen herhalen zich steeds, in hetzelfde ritme, zonder dat ze altijd synchroon lopen. Ola zegt dat ze hier uren naar kan kijken. Zeker als Malou verdwaasd als Maria het bordeel inkomt en alle bewegingen slowmotion worden, ook de spraak van Maria zelf. Ola ziet al voor zich hoe het ritueel parallel gaat lopen met de vertelling en de juiste muziekkeus van Robert.
Het bezoek van gisteren aan de sexclub brengt Ola tot het besluit dat er nu genoeg materiaal is uit de werkelijkheid. Bovendien is die soms zo mistroostig dat je er alleen maar om kunt huilen. De macht moet terug naar de verbeeldingskracht en het voorstellingsvermogen. Vanaf nu wordt er weer gewoon theater gemaakt. En omdat Johanna, die de kostuums bedenkt, er vandaag bij is, kan iedereen op rij gaan staan in zijn of haar kostuum dat al klaar is. Het idee van doorzichtige japonnen is prachtig zeker als de vrouwen de juiste kleur aandoen. Het licht van de bouwlampen doet de rest.
Uit het dagboek van Maria:
Mijn hele leven heb ik de liefde begrepen als een vorm van slavernij waar de slaaf mee instemt. Een verkeerde opvatting: waar liefde is kan alleen maar vrijheid zijn. Wie zich helemaal overgeeft, wie zich vrij voelt, heeft het diepste lief. En wie het diepste lief heeft, voelt zich vrij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten