Donderdag 28 januari 2010

Ria, Ola en ik gaan met twee politiemannen van de vreemdelingenrecherche op stap. Ze heten allebei Jan,  zitten in het mensenhandel bestrijdingsteam van de regiopolitie van Groningen. Regelmatig controleren ze de raamprostitutie en de sexclubs, waaronder ook de massagesalons. Ze proberen vrouwenhandel te onderscheppen en aan te pakken. Ze hebben goed contact met de uitbaters en met de vrouwen en genieten voor zover mogelijk ook hun vertrouwen. Voor het eerste bezoek rijden we zo'n 40 km uit Groningenstad tot we, voor mijn idee, midden op het platteland uitstappen bij de Massagerie, een luxe villa met een "praktijk voor psychisch en fysiek welzijn". In een ruime huiskamer setting, met grote eettafel en lekkere zit- en ligbanken ontmoeten we 6 vrouwen van 21 tot 42 jaar. Ze zijn van te voren ingelicht over ons bezoek en zijn er echt voor gaan zitten om met ons te praten. We hebben geluk want er zijn geen klanten. Als dat wel zo is, worden ze wel opgepiept om naar de bar te komen. Het ritueel daar is bijna altijd hetzelfde. De klant betaalt de huur van de kamer en kiest een van de vrouwen, met wie hij apart bespreekt hoe lang ze wat zullen doen en tegen welk tarief. Dat kan varieren van een body-to-body massage en een aqua-massage tot een verwennerij in een luxe behandeling met een whirlpool en of sauna erbij. De kamers zien er allemaal keurig uit. De vrouwen vertellen dat ze het hier goed hebben. Iedereen heeft wel een "rugzakje" zeggen ze, om aan te geven dat ze allemaal wel een reden hadden om dit werk te gaan doen, maar ze zijn nergens toe gedwongen. Ik geloof ze allemaal op hun lange blonde of zwarte haren en hun uitdagende kleding. De een zegt dat ze het blijft doen zolang ze het leuk vindt. De ander zegt dat ze haar financiele problemen moet oplossen en daarna verder ziet.

De tweede plek waar de Jannen ons brengen, ziet er minder florissant uit. Het is een sexclub, dieper het platteland in. Er ligt verse sneeuw op de lege parkeerplek. In het huis zijn de uitbaatster en twee buitenlandse vrouwen. Geen klanten. De bar is leeg. Het licht gedempt. Troosteloos. De twee vrouwen uit Nigeria en Tsjechie zijn niet echt spraakzaam. De Nigeriaanse zegt dat ze dit werk vreselijk vindt. Maar kan of wil niet vertellen waarom. Wel dat ze uit Amsterdam komt, dat ze beter in zo'n club kan zitten dan een idioot van de straat oppikken en dat ze het geld nodig heeft. Beide vrouwen stralen droefenis uit. We worden er moe en treurig van.