Vrijdag 22 januari 2010

De repetities zijn sinds deze week in de Machinefabriek aan de Bloemstraat. Wat er af is van het decor staat er al, waardoor er nu meer zicht is op de ruimte waarin Elf Minuten zich zal afspelen. Het beweegbare plafond van gekleurde tl-buizen is bijna af. De verrijdbare etalagekasten ook. Kiek en Joshua van de techniek hebben het licht al uitgeprobeerd in de schouwburg. "Het golft goed", zeggen ze. Andre, die het allemaal bedacht heeft en nu nog ziek is, was toch even naar de schouwburg gekomen. Als de tl-buizen een medicijn waren, hadden ze hem direct genezen. Zo blij was hij toen hij zag dat het werkte.

Er staan twee emmers met kunstsneeuw in de repetitieruimte. In de ene emmer zit sneeuw van plastic, in de andere emmer sneeuw van papier. Wat zal het worden? Plastic sneeuw heeft het effect van Anton Pieck. Papiertjes sneeuw ziet er minder zoet uit, zeker wanneer het van grote hoogte naar beneden dwarrelt.

Versie 12 is nog steeds versie 12, maar sommige scenes, zoals die in het begin, zijn omgewisseld.

Repetities:

Scene wanneer Maria en Ralf de grens van pijn en genot verkennen, de anderen in extase raken en Maria en Ralf tenslotte alleen achterblijven. Het wordt een cruciale scene.

Scene wanneer Mariska haar verhaal vertelt over drugs en goedkope sex, over een klant die zijn boksbeugel in haar gezicht duwt omdat ze het nooit zonder een condoom wil doen.

Liedjes en bijhorende choreografie. Voor de beginscene is de keus: "Sympathy is what you need my friend"

of  " Heaven, I'm in heaven".

Het vlees is triest na de fellatie.

Na stand negenenzestig is het vlees triest.

Is het genot niet meer dan zand? Komt niets meer

na die duizeling? Slechts wachten op

een volgend spasme, een volgend genot,

zo diep in ogenschijn, maar oppervlakkig

in de elektriciteit van de minuut?

In je herinnering vergaat reeds het orgasme

en slijm

stroomt langzaam uit je leven weg.

Carlos Drummond de Andrade